محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل میبایدش دوخت
بود درد مرا درمانم از دوست بود وصل مرا هجرانم از دوست
اگر قصابم از تن واکند پوست جدا هرگز نگردد جانم از دوست
نمیدانم دلم دیوانهٔ کیست کجا آواره و در خانهٔ کیست
نمیدانم دل سر گشتهٔ من اسیر نرگس مستانهٔ کیست
تو دوری از برم دل در برم نیست هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نیست
سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفانت مرا کشت
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگانت مرا کشت
عزیزا کاسهٔ چشمم سرایت میان هردو چشمم جای پایت
از آن ترسم که غافل پا بمانى نشنید خار مژگانم بپایت
من آن رندم که گیرم از شهان باج بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج
فرو ناید سر مردان به نامرد اگر دارم کشند مانند حلاج
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ
اگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ
زدست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز فولاد زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
دلم بی وصل ته شادی نبيند زدرد و محنت آزادی نبيند
خراب آباد دل بی مقدم تو الهی هرگز آبادی نبيند
یکی درد و یکی درمان ميپسندد یکی وصل و یکی هجران ميپسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان ميپسندد
غریبی بس مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر دارد
فلک از گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد
غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
بمن گفتى صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
دل عاشق به پیغامی بسازد خمار آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافیست ریاضت کش ببادامی بسازد
پسندی خوار و زارم تا کی و چند پریشان روزگارم تا کی و چند
تو که باری ز دوشم برنگیری شوى سربار بارم تا کی و چند
دلا خوبان دل خونین پسندند دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهی آن گروهی این پسندند
مرا نه سر نه سامان آفریدند پریشانم پریشان آفریدند
پریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند
خوشا آنانکه سودای تو دارند که سر پیوسته در پای تو دارند
بدل دارم تمنای کسانی که اندر دل تمنای تو دارند
چو آن نخلم که بارش خورده باشند چو آن ویران که گنجش برده باشند
چو آن پیری همی نالم درین دشت که رودان عزیزاش مرده باشند
خوشا آنانکه پا از سر ندونند مثال شعله خشک وتر ندانند
کنشت و کعبه و بتخانه و دیر سرائی خالی از دلبر ندانند
لاله کاران دگر لاله مکارید باغبانان دو دست از گل بدارید
اگر عهد گلان این بود که دیدم بیخ گل بر کنید و خار بکارید
سه درد آمد بجانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یار
غریبی و اسیری را چاره است مراکشته غم یار و غم یار
فلک زار و نزارم کردی آخر جدا از گلعذارم کردی آخر
میان تختهٔ نرد ى محبت شش و پنجی بکارم کردی آخر
اگر شیری اگر میری اگر مور گذر باید کنی آخر لب گور
دلا رحمی بجان خویشتن کن که مورانت نهند خوان و کنند سور
اگر شیری اگر ببری اگر کور سرانجامت بود جا در ته گور
تنت در خاک باشد سفره گستر بگردش موش و مار و عقرب و مور
جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شب شناسم نه شب از روز
وصالت گر مرا گردد میسر همه روزم شود چون عید نوروز
غم و درد مرا از عطار واپرس درازی شب از بیمار واپرس
خلایق هر یکی صد بار پرسند تو که جان و دلی یکبار واپرس
گلی که خود بدادم پیچ و تابش باشک دیدگانم دادم آبش
درین گلشن خدایا کی روا باشد گل از من دیگری گیرد گلابش
به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتمند و درویش
نه درویش بیکفن در خاک رفته نه دولتمند برده از یک کفن بیش
دلی دارم ولی دیوانه و تنگ ز دستم شیشهٔ ناموس بر سنگ
ازین دیوانگی روزی برآیم که در دامان دلبر برزنم چنگ
خدایا داد از این دل داد از این دل نگشتم یک زمان من شاد از این دل
چو فردا داد خواهان داد خواهند بر آرم من دو صد فریاد از این دل
خدایا خسته و زارم ازین دل شب و روزان در آزارم ازین دل
من از دل نالم و دل نالد از من زمن بستان که بیزارم ازین دل
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل ز رنگ روی تو دلخونم ای گل
منى عاشق زعشقت بیقرارم تو چون لیلی و من مجنونم ای گل
همه شب تا سحر اختر شمارم که ماه رویت آید در کنارم
شبان گوشم بدر چشمم براهت گذاری تا به کی در انتظارم
از آن انگشت نمای روزگارم که دور افتاده از یار و دیارم
ندانم قصد جان کردن بناحق بجز بر سرزدن چاره ندارم
ز دست چرخ گردون داد دارم هزاران ناله و فریاد دارم
نشنید دوستانم با خس و خار چگونه خاطر خود شاد دارم
بسر شوق سر کوی تو دارم بدل مهر مه روی تو دارم
بت من کعبهٔ من قبلهٔ من توى هر سو نظر سوی تو دارم
هزاران غم بدل اندوخته دارم هزار آتش بجان افروته دارم
بیک آه سحر کز دل برآرم هزاران مدعی را سوخته دارم
دلی نازک بسان شیشه دارم اگر آهی کشم اندیشه دارم
سرشکم گر بود خونین عجب نیست من آن نخلم که در خون ریشه دارم
زهجرانت هزار اندیشه دارم همیشه زهر غم در شیشه دارم
ز نا سازی بخت و گردش چرخ فغان و آه و زاری پیشه دارم
من که مست از می انگور باشم چرا از نازنینم دور باشم
من که از آتشت گرمی نديدم چرا از دود محنت کور باشم
شبی نالم شبی شبگیر نالم ز جور یار و چرخ پیر نالم
گهی همچون پلنگ تیر خورده گهی چون شیر در زنجیر نالم
من آن دلدادهٔ بی خانمانم من آن محنت نصیب سخت جانم
من آن سرگشته خارم در بیابان که چون بادی وزد هر سو دوانم
به خنجر گر برآرند دیدگانم در آتش گر بسوزند استخوانم
اگر بر ناخنانم نی بکوبند نگیرم دل ز یار مهربانم
فلک کی بشنود آه و فغانم بهر گردش زند آتش بجانم
یک عمری بگذرانم با غم و درد بکام دل نگردد آسمانم
تو خود گفتی که من ملاح بمانم به آب دیدکان کشتی برانم
همی ترسم که کشتی غرق گردد درین دریای بی پایان بمانم
من آن رندم که پا از سر ندانم سراپایی بجز دلبر ندانم
دلارامی کز او دل گیرد آرام بغیر از ساقی کوثر ندانم
دلم دور است و احوالش ندانم کسی خواهد که پیغامش رسانم
خداوندا ز مرگم مهلتی ده که دیداری بدیدارش رسانم
خوشا روزی که دیدار تو بينم گل و سنبل ز رخسارات بچینم
بیا بنشین که تا بينم شب و روز جمالت ای نگار نازنینم
الهی دشمنت را خسته بینـم به سینه اش خنجری تا دسته بیـنم
سر شب آیم احوالش بپرسم سحر آیم مزارش بسته بینـم
اگر جسمم بسوزی سوخته خواهم اگر چشمم بدوزی دوخته خواهم
اگر باغــم بری تا گل بچینم گلی همرنگ و همبوی تو خواهم
نمیدانم که سرگردان چرایم گهی نالان گهی گریان چرایم
همه دردی بدوران یافت درمان ندانم من که بیدرمان چرایم
عزیزا ما گرفتار دو دردیم یکی عشق و دگر در دهر فردیم
نصیب کس مباد این غم که ما راست جمالت یک نظر نادیده مردیم
بیا تا دست ازین عالم بداریم بیا تا پای دل از گل برآریم
بیا تا بردباری پیشه سازیم بیا تا تخم نیکوئی بکاریم
